Γιαρντίμ – Κριτική της Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Δεν συνηθίζω να παρουσιάζω βιβλία, δεν το επεδίωξα ποτέ μου.
Κι αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά επειδή θεωρώ ότι είναι άκρως επικίνδυνο να ακουμπάς το πνευματικό πόνημα του καθενός, οπότε καλύτερα για μένα θα ήταν να αποφεύγω να πατήσω πάνω σε τέτοια μονοπάτια.
Δεν θα ήθελα ποτέ ούτε να χαϊδέψω παραπάνω αλλά ούτε και να πληγώσω με μια προσωπική άποψη το βιβλίο που ο άλλος έχει ακουμπήσει την ψυχή του πάνω του.
Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις κα μία από αυτές τις εξαιρέσεις δικαιολογεί και την αποψινή μου παρουσία εδώ. Όταν ο κύριος Ναούμ μου ζήτησε να παρουσιάσω το βιβλίο του μέσα από τον ιστότοπο του φαις όπου και τον γνώρισα, αισθάνθηκα κάπως σαν να μου ζητούσε ένας ξένος να του ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου και δεν θα την άνοιγα, αν αρνιόμουν.
Και κάπως έτσι λοιπόν έφτασε το βιβλίο του στα χέρια μου.. ευτυχως.
Και λέω ευτυχώς γιατί ανέκαθεν τα ιστορικά μυθιστορήματα μου προκαλούσαν μια αφάνταστη έλξη, ειδικά αν αυτά αφορούσαν την ιστορία της χώρας μου.
Κι ακριβώς επειδή έχω διαβάσει πολλά ιστορικά μυθιστορήματα είχα την αίσθηση ότι η οι Έλληνες συγγραφείς μειονεκτούμε σε αυτό το είδος, μέχρι που διάβασα το βιβλίο του κ. Ναούμ. Δεν θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες, η γεύση που αφήνει στον αναγνώστη το κάθε βιβλίο είπαμε πως είναι θέμα προσωπικής άποψης… γι αυτό και θα αναφερθώ μόνο στην γεύση που άφησε σε μένα τις βραδιές που ξενυχτούσα με αγωνία για να το διαβάσω.
Το βιβλίο του κ Ναούμ με επέστρεψε στις αρχές του 20ου αιώνα.
Με την άμεση περιγραφή του μου έδωσε την δυνατότητα να γνωρίσω την καθημερινότητα των ανθρώπων της μαρτυρικής Μικρασίας. Τις καλές τους μέρες , τις μέρες που περνούσαν αδελφωμένοι με τους γείτονες τους, τους Τούρκους, μα και τις άσχημες, τις μέρες που πέρασαν κάτω από τις φρικαλεότητες των Νεοτούρκων και των υποτιθέμεων συμμάχων μας.
Διαβάζοντας το μπήκα μέσα στα σπίτια τους, έμαθα τους θρύλους και τα παραμύθια τους, τον τρόπο ζωής τους, , βίωσα τα χούγια και τα αντέτια τους, τις συγκρούσεις με τον εαυτό τους και με τους γύρω τους, εισχώρησα στις ψυχές τους και ψηλάφισα την αγωνία τους, διδάχτηκα για μια ακόμα φορά πως ο πόλεμος, από όπου κι αν προέρχεται, έχει μαύρο και σκοτεινό πρόσωπο, και οι υπαίτιοι του στην ουσία παραμένουν εσαεί στο απυρόβλητο.
Φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του βιβλίου, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι παίρνοντας τόσα πολλά, τη γιαρντιμ , την βοήθεια δηλαδή όπως έμαθα πως λέγεται στα τούρκικα, την έλαβα εγώ από το βιβλίο του Χρήστου Ναούμ.
Γιατί αυτό κατά την ταπεινή μου γνώμη σημαίνει βιβλίο:
Αφήνοντας το στην άκρη, να εξακολουθείς να το κουβαλάς στην μνήμη σου.