Πώς να πω σ’ αγαπώ
σ’ ένα βλέμμα κενό σ’ ένα σκούρο κι ανύπαρκτο
βλέμμα;
Με κοιτάς, σε κοιτώ
κι είναι πάντα αυτό
της καρδιάς το ανούσιο ψέμα.
Πού να πω σ’ αγαπώ
φυλακή κι ιερό
το δικό σου ανίερο σώμα
που γυρεύει ξανά να μου δώσει χαρά
στης σιωπής το κατάμαυρο χρώμα.
Κι όσο ψάχνω να βρω
της ψυχής το σαθρό τ’ ανελέητο μείον
τόσο εσύ ξεγλιστράς
να κουρνιάσεις ζητάς
στην απώθηση δυο ομοίων.
Κι ειν’ αυτός ο καημός -απουσίας καιρός- το δικό σου αφίλητο στόμα
που με σπρώχνει δειλά
να καλώ τρυφερά τ’ όνομα σου ακόμα.
Κι όσο ψάχνω να βρω
της ψυχής το σαθρό τ’ ανελέητο μείον
τόσο εσύ ξεγλιστράς
να χωρέσεις ζητάς
σε λιτό συναξάρι αγίων.
Χρήστος Ναούμ «Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή: Ύφαλα νερά.» Ντάχαμπ-Αίγυπτος, 16/05/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου